‘De chef heeft nou eenmaal een vrij absurde voorliefde voor peper.’
Er wordt een enorme doos met peperkorrels uit verschillende delen van de wereld op tafel gezet, elk met een uitgebreide beschrijving. De bedoeling is dat je er een paar kiest en die dan stampt in een vijzel. Even later gebeurt hetzelfde met een doos met twintig soorten zout.
Lachen
We zijn in een restaurant waar ze doen aan moleculair koken. J is nog nooit een een sterren-restaurant geweest, dus dat is een leuke uitdaging voor zijn verjaardag. Dit restaurant heeft er twee. Sterren dus.
Daar zitten we ineens een beetje ongemakkelijk in enorm interessante stoelen, omringd door uiterst gedreven personeel. We krijgen als amuse een piepklein piccalilly ijsje, dat je in 1 hap op moet eten. Het knettert in je mond, J is meteen diep onder de indruk. En dan is dit nog maar de eerste van vier amuses en negen gangen. Het wordt een memorabele avond. Ook omdat er bij elke gang een nieuw glas wijn komt.
Met een vriendin -net single- maakte ik een tijd geleden een lijst van dealbreakers bij een man. Niet van lekker eten houden, was er eentje voor mij. Maar ook: niet kunnen relativeren. Gelukkig hebben J en ik samen een enorme hoeveelheid nieuwsgierigheid en eetlust, maar ook gezonde verwondering. Dus moeten we ook lachen om de peper-voorliefde van de chef, om de duif die in een glazen kandelaar wordt opgediend (ja, echt) en om het zwarte wc-papier in de toiletten. Of wat te denken van de Tom ka Kai die geen soep is maar een tussen- toetje en bovendien geen kip bevat?
En dat na die vier amuses en negen gangen ver na middernacht nog een trolley met taarten en olijfolie-bonbons voorbij komt en daarna nog een karretje met nog meer hemelse ijsjes… dat maakt ook een volgende dealbreaker extra relevant: hij moet me altijd prachtig vinden – met en zonder curves.
