Ode aan New York, New York (57)

Jullie slapen (hoop ik), terwijl ik dit schrijf. Middenin de nacht op JFK Airport.

Nog niet terug maar ook niet meer daar. In de hitte, de drukte en het TL-licht overvalt me een enorme melancholie.

Huilen

We voeren weg van Martha’s Vineyard, voor altijd in ons hart. We vonden toch nog geheime plekjes aan de kust verderop waar we BLT sandwicht met garnalen aten in een gestolen momentje van zonlicht. En we raakten even erg de weg kwijt in Stamford, vlak onder New York.
We sliepen daar in de bossen, op zich prima. Het ging mis toen we nog even wat gingen eten in downtown Stamford. Doe dat nooit! Downtown Stamford is een stad die alleen bestaat uit malls, alles even lelijk, en dan zagen we het ook nog in de stromende regen. We waren misschien vijf minuten uit de auto of ik begon al bijna te huilen. ‘Misschien is er nog een restaurantje om de hoek?’ zei J, want we hadden iets gespot dat op een soort koopgoot leek. Maar ik kon alleen maar heel hard terug naar de auto hollen.
Het kwam goed, natuurlijk, want met J komt alles altijd goed.
Zo reden we New York weer binnen. We dronken een dure cocktail op een hoog roof terrace in de mist. Je zag bijna niets maar toch was het geweldig. En we wandelden urenlang over de highline, de oude metrolijn hoog in de lucht die nu een soort park is.

J had de droom om ooit nog eens in het Washington Square Hotel te slapen. Dat was al weken volgeboekt maar ik was begonnen om elke dag even te bellen of we misschien toch op de wachtlijst konden voor onze laatste nacht. Ik kreeg een innig contact met Beverly van de reserveringen, die ons uiteindelijk niet alleen het hotel in kreeg (‘je was zo volhardend’) maar ook nog trakteerde op een VIP breakfast. Dat was een prachtig slot van een reis in een stad die ik nu al vreselijk mis. En de man naast me ook – al zit hij terwijl ik dit schrijf gewoon nog naast me. In TL-licht in de nacht van JFK Airport.