Ode aan de Haarlemmerstraat (82)

‘We kwamen laatst door jouw straat,’ zeiden de kennissen. ‘Wat is die straat verloederd.’ 

’En dat terwijl hij een tijdlang zo leuk was,’ voegden ze eraan toe. 

Grachtensnob

Ach, de Haarlemmerstraat. Staat toch wel in mijn persoonlijke Monopoly. Samen met de Zeedijk en de Albert Cuijp.
Vijfentwintig jaar geleden woonden we op stand aan de Brouwersgracht. De Haarlemmerstraat was toen misschien wel op zijn groezeligst. Het was dat de bakker daar zat, verder haalde ik er als een echte grachtensnob mijn neus voor op. Maar toen kwam het leuke boetiekje, waar ik pal na de bevalling van het eerste kind stond te snikken omdat niks me meer paste. Simone van de winkel hielp me toen aan een gouden rokje, weet ik nog.
Er kwam een olijfoliewinkel en daarna een mooi taartenwinkeltje en een goed restaurant. Steeds vaker liep ik, met een zonder kinderwagen, de Haarlemmerstraat en – Dijk op en neer. Cultvideo’s. Kinderkleertjes. De allerbeste croissants van Amsterdam. Ik ontdekte steeds meer.
Vlak voor de straat echt hip werd, gingen we er weg.
En nu ben ik terug en zie de brokstukken van al dat hippe. Teveel coffeeshops om te beginnen. Te hoge huren waardoor de schattigste winkeltjes weg moeten. De toeristen zijn soms niet te harden en het is door alle fietsen vaak levensgevaarlijk om over te steken.

Maar de bakker zit er nog en de bakkersvrouw maakt elke ochtend een praatje. Bij Simone krijg ik nog steeds korting, als alleroudste klant. De bewakers van de coffeeshop houden mijn huis in de gaten en sjouwen soms mijn boodschappen naar boven. Nog steeds ontdek ik nieuwe winkeltjes en op zaterdag word ik wakker door het draaiorgel. Er is altijd herrie, het is een straat die nooit slaapt. En ik wil er nooitnooitnooit meer weg.