Ode aan die ene oorbel (83)

Dat je een losse oorbel bewaart waarvan de wederhelft al jaren kwijt is, in de hoop dat je ooit… (af en toe kijk je er bewonderend naar). 

Of dat beeldschone jurkje waarvoor je eerst weer tien kilo slanker moet zijn, maar hij hangt daar toch nog steeds voor je weet maar nooit…

De open eindjes van het leven. Soms kan je wel stikken in je eigen what if. 

En nee (ja, dit is nogal een grote sprong van een oorbel) ik zal niet meer met mijn hele gezin op vakantie gaan. Op zijn best over een paar jaar, in een totaal andere constellatie. Zoals N een keer per jaar vrolijk in een huisje zit met drie kinderen, twee vaders en drie moeders. Maar daar zijn wel jaren overheen gegaan – en mijn kinderen worden ondertussen ook gewoon volwassen. 

Loslaten, ik ben er niet zo goed in. Ook al is het de derde zomer.

Dat ikzelf niet op vakantie ga nu is een keuze, een hele ingewikkelde die ook met geld te maken heeft, maar toch, een keuze. 

Maar dat je je kind van vijftien dan vrolijk naar Schiphol ziet vertrekken met een grote koffer, plus vader plus zijn vriendin en plus vriendje van haar.

Dat blijft toch voelen als die ene oorbel: incompleet.