Ode aan het loslaten (80)

I had a farm in Africa. Dat zegt Karen Blixen en niemand kan dat zo melancholiek als Meryl Streep.

En ik? Ik had een huis aan de gracht.
Een cortijo in Andalusie.
En een herberg aan het IJ waar ik taarten bakte.

WIJ ZIJN OPEN

Het komt door Facebook. Kennelijk is het deze maand vier jaar geleden dat we die herberg begonnen en kennelijk plaatste ik daar nogal veel berichtjes over. Die nogal veel likes kregen zodat ik ze steeds terugkrijg nu als top-herinneringen.
De blauwe verhuisauto. De fonkelnieuwe servieskast. Het stoepbord dat ik kocht en waarop ik schreef: WIJ ZIJN OPEN. De eindeloze boodschappenlijsten. Het samen met een vriendin uitgebreid wijnproeven bij de groothandel. Het openingsfeest. De vergunning die we kregen voor een trouwlocatie. Alles ademde verwachting.
Er gaan ook andere herinneringen aankomen, dat weet de Anna van nu donders goed. De gesprongen riolering tijdens Sail Amsterdam. Die oneindige appeltjesschilberg. De mopperklant die ik bijna een kop koffie in zijn gezicht gooide omdat hij zei dat mijn paella niet echt Spaans was. De zeven kilo die ik kwijtraakte in een zomer, terwijl ik toch een stevig zuipende kok was.
Er waren veel redenen waarom ik die herberg maar twee seizoenen heb volgehouden. Een belangrijke: ik kon niet meer schrijven.

Mijn wereld verdicht zich en ook dat is goed. Amsterdam zie ik beter nu, mezelf zie ik beter.
Toch denk ik nog wel eens zo voor het slapengaan: ach…
Ik had een huis aan de gracht.
Een cortijo in Andalusie.
En een herberg aan het IJ waar ik taarten bakte.