Kampvuurliedjes zingen op een verlaten strand bij het vallen van de avond. Met de boswachter de duinen in. Stoer uitgaan in de lokale disco. Bleekjes weer tijdig aan het ontbijt aan de lange tafel. Allemaal tegelijk op de telefoon – maar dan ook weer urenlang spelletjes doen of bloemen plukken in de zelfpluktuin. Stargazing.
Acht dagen Terschelling met acht middelbare scholieren, het is veel, maar vooral onvergetelijk.
Iets veiligs
Een vriendin zei: ‘Je maakt een geluksplek voor je kinderen.’ Ik denk eigenlijk als ik zo om me heen kijk dat heel veel gezinnen hier op het eiland dat aan het doen zijn. Mijn ouders deden dat indertijd op Texel voor mij en mijn broer en zus. Het creëren van iets fijns en veiligs dat we mee terug namen naar ons huis aan het Oranjeplein. Toen ik uit huis ging werd dat huis verkocht en vanaf dat moment verdween mijn happy place. Veel later heb ik er zelf eentje gemaakt voor mijn eigen gezin. En de afgelopen jaren ben ik, na meerdere verhuizingen, die happy place aan het herdefiniëren. Dat hoe groot je ook wordt, er een plek is waar je kunt schuilen en je jezelf kunt zijn. Waar je veilig bent.
Dus ben ik blij als de andere dochters ook langskomen, dat er nieuwe tradities ontstaan, nu al voor het derde jaar. En sowieso dat het nog steeds kan, zo’n kleine vakantie die niet echt opwindend is en al helemaal niet exotisch. Er gaan er zelfs twee een zandkasteel maken.
Het lijkt nu misschien alsof ik het enorm altruïstisch voor mijn kinderen doe, maar het is ook mijn geluksplek. Met de lucht en de wind en de zwarte nacht en dan samen lekker binnen.
