Ik heb zo’n verschrikkelijk slecht richtingsgevoel. Ga rustig uit een winkel precies de verkeerde kant op, doe dat helaas ook bij snelwegen en van instructies als ‘ga verder in westelijke richting…’ raak ik totaal van slag. Oké, het westen… eh, waar is de zon?
Maar zo erg als vorige week heb ik het al een tijdje niet meegemaakt.
Links afslaan, links afslaan
Ik wilde wat adviezen van mijn zus die een wijze yogacoach is. We spraken af in de Wibautstraat. Alleen, ik kwam nooit in de Wibautstraat aan.
Eerst had ik namelijk nog een andere afspraak en die was in Amstelveen. Ondanks google maps verdwaalde ik volledig op die tocht van west naar oost. Het was warm, ik was moe en net iets te druk. Maar het ging pas echt mis toen de telefoon mij ineens het water in wilde sturen. ‘Links afslaan. Links afslaan.’ Dat zei ze terwijl ik hoog boven het water fietste, parallel aan de snelweg. Nee, ik reed dat water niet in – zo erg is het nou ook weer niet – maar van de verwarring ging ik zoveel keer afslaan dat de routebeschrijving definitief op hol sloeg en ik de resterende fietstijd ineens van twintig minuten naar veertig minuten zag springen. Inmiddels was ik ruimschoots te laat voor de afspraak met mijn zus.
Ik stopte op een brug die ik kende (de Berlagebrug – ik las het op het bordje) maar ik was inmiddels totaal gedesoriënteerd, Half snkkend belde ik mijn zus. ‘Ga maar naar huis, ik weet nu zelfs vanuit hier niet meer hoe ik in de Wibautstraat kom.’
‘Ik kom je halen,’ zei ze vrolijk in mijn oor. Even later zag ik haar zwaaiend aan komen fietsen. Ze nam me mee voor koffie en wijze adviezen – ook al had ik inmiddels nog maar amper tijd. Daarom stuurde ze me ook nog een slimme mail en ook maar meteen wat appjes met ademhalingsoefeningen. Meteen voelde ik me een stuk minder verdwaald in mijn drukke leven. Je zou iedereen zo’n zus gunnen.
Maar goed, dat kan dus, ze heeft sinds kort haar eigen praktijk, check maar: yoganandavanpraag.com.
