Red ons!

Twaalf kinderboekenschrijvers in spe keken vol verwachting naar me op. Twaalf dromen van een eigen boek, en ik ging ze daarbij helpen.

Het seizoen bij de Schrijversacademie is weer begonnen.

Foetsie

Doe het niet, wilde ik zeggen. Er wordt steeds minder gelezen, dat is echt waar en wordt ieder jaar erger. Het leven van een schrijver is hard en zonder roem. Precies een jaar geleden presenteerde ik zelf met veel tamtam mijn twintigste boek – mijn beste, volgens mensen die het weten kunnen – en waar is dat inmiddels gebleven? Foetsie, bijna nergens meer in de boekwinkel, en in de bibliotheek blijven ze ook maar ploeteren. De komende week hoor ik of ik een beurs krijg voor mijn volgende boek – ik hou mijn hart vast. Waar haal ik anders de motivatie vandaan om weer zo idioot veel tijd en liefde te investeren, hoe krijg ik die eeuwige zelftwijfel terug in zijn hok?
Kabouters, coming of age, parallelle fantasiewerelden achter putten en wastafels. Ik kende alles en al en toch, voor deze toekomstige schrijvers voor me was het nieuw en belangrijk. Ik zag de zin, de fantasie hing bijna tastbaar in de lucht, er was kostbare tijd bevochten. Mogen we beginnen? En ja, dacht ik, ja! En ik luisterde, dacht mee, raakte zelf ook opgenomen in hun verhalen. Schrijf maar, schrijf! Van alle dingen die je kunt doen op de wereld, doe dit. Vol goede moed vertrokken ze, twaalf keer heel erg dapper.

Volgende week is het ook kinderboekenweek. Als iedereen die dit leest nou eens begint met een kinderboek te kopen, gewoon voor zichzelf, zoveel kost dat echt niet. Steun de schrijvers tegen de klippen op! (en ja, mijn laatste boek is dan misschien niet meer op de plank, maar gewoon heel makkelijk te bestellen bij al die andere dapperen: de mensen die nog steeds een boekwinkel durven runnen).