Misschien liep ik toch wel door naar Zoutelande.
Zondagavond was voor mij het hoogtepunt van J’ s festival.
Jaws journey
Op het strand werd de film Jaws vertoond. Het was prachtig weer, de zonsondergang was ongelooflijk, de zee ruiste. En Jaws is natuurlijk J’s film maar hij is ook een beetje van ons sinds we samen de sentimental Jaws-journey hebben gedaan in Amerika. Ik had me er zo op verheugd en ook heel erg meegeleefd met het wel en wee van de voorbereiding.
Maar ik was er niet bij.
Ergens op dat festival kreeg ik kortsluiting in mijn hoofd. Misschien door de overdosis aan mensen, waarschijnlijk doordat ik al maanden, inclusief toen iedereen op vakantie was, aan het werken ben en ineens stilviel. Het ging niet. Ik kon met iemand meerijden en liet de zonsondergang pardoes achter me. Eenmaal in Amsterdam realiseerde ik me dat ik nu wel naar mijn eigen evenement kon: iets met film en muziek en veejays waar ik heel hard voor had gewerkt om publiek voor te werven. Ik had steeds gezegd: ‘Helaas jongens, ik ben er zelf niet bij dan. Want Jaws…’
Maar zelfs dat fietstochtje van tien minuten was teveel moeite. Ik zat op de bank en elders in andere dimensies werden films vertoond op grote schermen, klonk muziek, zaten mensen vreselijk te genieten. En ik zat te knikkebollen op die bank. Tsja, dit blogje is net het leven zelf – soms een beetje een anticlimax.
Een van mijn beste vriendinnen herinnerde me gelukkig aan mijn eigen woorden die haar ooit hadden geholpen: ‘Soms mislukt er gewoon iets.’ Ik vond die woorden wijs.
