Vogelmama

Ik kan je mama niet zijn.

Ik kan je eenzaamheid niet wegnemen, dat zou misschien kunnen als ik alles opzij zou zetten om steeds bij jou te zijn. Want zelfs al was ik elke dag even bij je, ik ga altijd weer weg en dan ben je dat bezoek al snel weer vergeten. Plus: er blijven nog zo verschrikkelijk veel uren van de dag over… 

Ik kan je pijn niet wegkussen, of misschien een heel klein beetje. Maar alleen als ik bij je ben.
Ik kan je leegte niet vullen.
Ik kan niet iedere keer als je me belt en zegt: ‘Ik voel me beroerd’ meteen naar je toe komen. Ook niet omdat als ik dan bij je ben, dat beroerde vaak alweer voorbij is.
Ik kan je niet komen halen als je me middenin een vergadering belt en alleen maar vraagt ‘Kom je me halen?’ En dat dan drie keer achter elkaar. Dat kan niet zomaar, lieverd. 

Ik kan zoveel niet voor je doen.
En ik kan zeker je angst voor de dood niet wegnemen, ik ben zelf als de dood voor de dood. 

Ik kan je af en toe vasthouden.
Ik kan liedjes met je zingen.
Ik kan je vlees voor je snijden en heel veel extra bakjes appelmoes voor je pakken, zoveel je maar wilt.
Ik kan je verhaaltjes vertellen over vroeger en over nu en ik kan foto’s met je kijken.

Maar dan ga ik toch weer weg. Want – en dat weet jij ook-  ik heb ook nog een ander leven, en dat staat in tegenstelling tot dat van jou niet stil.
En ik ik kan je mama niet zijn.