Als je het niet meer verwacht: de tandenfee

Een losse tand! Hoe blij werd je daarvan als kind.
En hoe angstaanjagend is het nu. 

Ineens had ik een spleetje tussen mijn tanden. Best wel sexy, maar waar kwam dat vandaan? En vooral: waar ging het naar toe? 

Stutten

Ik begon pas ongerust te worden toen mijn tandarts – normaal de koelbloedigheid zelve – mijn arm begon te aaien en fluisterend tegen me begon te praten. Of ik wel verzekerd was, bijvoorbeeld.
Ze gaf me een briefje voor de tandenspecialist en zo belandde ik op een regenachtige morgen in een marmeren kliniek vol kunst waar alle artsen in het zwart gekleed waren. Daar volgde een lang en best wel pijnlijk onderzoek. Een specialist in een slanke zwarte coltrui nam mij apart in een gezellig hoekje, en viel al wiebelend met zijn been met de deur in huis: ‘Het is een zware infectie, je zou je ziek moeten voelen. Mijn collega’s zouden nu meteen vier kiezen trekken, ik doe dat mogelijk pas in een later stadium. Want we gaan nu eerst…’ Nog veel meer pijn. En dat dit hele grapje mij duizenden euro’s zou gaan kosten. Ik voelde me ter plekke ziek worden. De tandenfee revisited: ze neemt je tanden én je geld.
Maar ik had buiten mijn vrienden gerekend. Zonder dat ik het wist (want anders had ik het verboden) werd er een inzameling opgezet: actie tandenfee. En zo kwam er ineens geld terug op mijn arme rekening. Niet alles natuurlijk, maar het hielp echt. Mijn beste vriendin zei: ‘We moeten elkaar nu eenmaal stutten in times of trouble – en nu was jij aan de beurt.’
Dat heeft toch wel iets van een sprookje.