Dan maar niet

‘Anna? Ik bel je namens de bekende tv-talkshow xxx…’ Of ik die avond aan wil schuiven. 

Het zijn geile telefoontjes. Mijn boeken hebben mij vaker roem gebracht. Ik stond met interviews in kranten en tijdschriften, was te gast in radioprogramma’s en soms zelfs op tv. Dat is al een tijdje niet meer gebeurd. Echt jammer. 

Spotlights

Als je op de tv komt, doen ze heel mooi je haar en je make up. Je staat even heel letterlijk in de spotlights en na afloop verhonderdvoudigt het bezoek aan je site en ontploft je mailbox. Dat heeft iets lekkers en verslavends.
Maar journalisten zijn ook ratten (ik mag dat zeggen omdat ik zelf ook journalist ben, soms). Ze zeggen dat ze over je boek praten maar ondertussen zuigen ze je leeg en gebruiken jou en je mooie verhaal precies zoals zij dat willen. Ik ben daar onlangs nog keihard ingetrapt bij een grote kwaliteitskrant. De avond voor publicatie kreeg ik iets te zien waar ik helemaal niet blij mee was. Toen had ik moeten zeggen: NEE. Dan maar niet al die roem, dan maar een gat in de krant. Dat zei ik niet, uit aardigheid maar ook uit ijdelheid – en daar heb ik nog steeds spijt van.
En bij deze talkshow gaat het ook al niet over mijn boek. Of nouja, het gaat over Een heel bijzonder meisje. Door dat boek word ik met enige regelmaat benaderd als ervaringsdeskundige op het gebied van sektes. Daar heb ik inderdaad wel iets over te zegen. Iets met nuance.
De aanleiding nu is de situatie in Ruinerwold. En nuance is niet echt waar ze naar op zoek zijn.

Dat de redacteur absoluut Captain Fantastic moet kijken, zeg ik. En misschien ook The Beach. Het boek De vrouwenvanger moet lezen en, ja, misschien ook mijn boek. Maar dat ikzelf niet kom.
Ik leg de telefoon neer en merk dat ik zweethandjes heb.
Buiten hangen ze de kerstlampen alweer op. Ik maak mij langzaam op voor iets dat lijkt op een winterslaap. Een lange introverte schrijfwinter.