Ik vind mezelf zo dapper.
En tegelijkertijd zo verwend en bevoorrecht.
Zo ploetert een schrijver
Dus daar zit ik in het schrijfuisje in Bretagne. ‘Het is begonnen,’ zei J enthousiast toen hij mij gistermorgen in alle vroegte achter de computer aantrof in het kleine kamertje, het was nog donker buiten.
Ik probeer dus verder te schrijven aan het boek waar ik in januari al mee begonnen ben, en waar ik steeds extreem vroeg voor opstond, omdat het verder zo druk was. Uiteindelijk ben ik behoorlijkIk van de leg geraakt. Hoe krijg ik het ooit weer terug, mijn verhaal waar de uitgever alvast heel enthousiast over is ook al heeft die nog amper een letter gelezen?
Ik begin overnieuw, denk ik. Hup 27.000 woorden weggooien.
Ik begin helemaal niet overnieuw, denk ik na een paar uur, ik verander alleen de titel. En de opbouw. En de bijpersonages.
Ik schrijf het als een filmscenario, denk ik nog weer later..
Om weer terug te bladeren naar hoe ik het in Bologna verwoordde voor de beursaanvraag (morgen hoor ik of ik hem krijg!) en te denken: daar staat alles eigenlijk al, hou die kern vast.
Nouja, zo ploetert een schrijver. Voor een boek waar niemand op zit te wachten natuurlijk.
Ondertussen ben ik dus op de droomplek van alle schrijvers. Met een Bretonse mama die ’s ochtends een mand voor de deur zet met warme croissantjes, koffie en verse pruimencompote. En een man die geruisloos boodschappen doet en ’s avonds naast me gezellige retromuziekjes uitcheckt want hij is ineens weer in een ska-periode.
2 reacties op “Schrijfhuisje”
hey Anna, even om te zeggen dat ik hier al jaren met enige regelmaat kom bijlezen, en altijd erg bewonder hoe hard jij werkt om te schrijven. Maar deze blog bewonder ik extra hard want hier geef je ons een inkijkje in het creatieve proces van schrijven en alle twijfel en tijdverliezerijen die ermee gepaard gaan. Een schrijver ben ik niet, maar voor mijn job heb ik al vaak hetzelfde redeneerproces doorgemaakt als jij, en net als jij blijkt dan veel later: het stond er al, in de kern. Oh, de intense vermoeidheid en onzekerheid die bij denken en het neerschrijven komt kijken… Veel moed.
Dank je wel voor het langskomen! Een oude wijze schrijfster zei ooit: Schrijven is een worsteling en een genade.
En zo is het.