Feestje

Iets met katten die van huis zijn.

Gelukkig zijn we niet helemaal gekaapt door expats, er zijn ook nog steeds Amsterdamse  jongeren die wonen in hartje stad.

Roken in het raamkozijn

Dat merk ik als er ineens een stuk of acht in het open raam aan de andere kant van het straat zitten. Achttien zijn ze, denk ik, alleen maar jongens. Ooit woonde hier een piepjong gezin, nu is er iets onduidelijks met samengesteld en veel kinderen. De jongens in het raam roken, blowen, draaien keiharde muziek. En ze praten -of eigenlijk schreeuwen- met een groep meisjes in het huis naast mij, kennelijk ook met het raam open. Wat hun Instagram… hoe ze heten… hoe oud ze zijn. Het is middenin de nacht en ik moet wel even denken aan alle ouders die duidelijk niet thuis zijn. Zo gaat dat dus.
Een paar dagen later heb ik zelf mijn huis aangeboden aan de aanplakkinderen. Er is een of ander feest en iemand jarig en dus chillen ook nog eten. Ik ga lekker naar J, heerlijk rustig.
De volgende dag krijg ik lieve appjes. Over opgeruimd, gestofzuigd, vaat gedaan. Alles onder controle. Afgezien van ‘alleen een feestje met een mcflurry in bed.’ Maar dat ze het beddengoed al bij de wasmachine hebben gelegd.

Later die dag is het keurig thuiskomen, al staan veel dingen net op een andere plek. De koelkast zit vol met heerlijke kaasjes. Terwijl de wasmachine draait, staar ik naar de katten die juist niet van huis waren maar alles hebben gezien. ‘Was het leuk?’ vraag ik ze. En dan toch ook maar naar dat wat me nu nog steeds bezig houdt: hoe dat toch zo is gekomen, met die mcflurry in bed.