Pannenkoekendag

Op zaterdag bakte mijn vader altijd pannenkoeken. 

Met spek, met appel, en als er iets te vieren was zelfs een pannenkoekentaart. Iedereen kon aanschuiven, mijn vader bakte als de beste. 

Familietradities

Nu is er aan veel van onze familietradities vrij abrupt een einde gekomen toen mijn ouders gingen scheiden. Het grote huis aan het plein werd verkocht en van de ene dag op de andere was er geen Paasontbijt meer, geen gezamenlijk Sinterklaasfeest en dus ook geen pannenkoekendag. Ik was toen al uit huis en raasde door met mijn leven. Misschien dacht ik wel: nu heb ik lekker alle zaterdagen vrij om mijn eigen feestjes te bouwen – dat weet ik niet meer precies.
En pas nu ik zelf aan het zoeken ben naar hoe het allemaal moet met die familiedingen als je gescheiden bent – december kondigt zich alweer aan – pas nu denk ik af en toe aan de Anna van 19 jaar die deed alsof al die ouwe familierituelen haar geen bal konden schelen.
Die Anna – die van 19 en die van nu- was aangenaam verrast toen ze vorige zaterdag eindelijk weer eens een afspraak had met haar vader. Wandelen gingen we, zoals we zo vaak deden in de herfst. Mijn vader wordt ook 80 binnenkort maar hij liep nog steeds monter voorop met zijn rugzakje. En na afloop vroeg hij: ‘Wil je soms ook blijven pannenkoeken eten?’ 

Het blijkt dat hij en zijn vrouw de traditie volop in ere hebben hersteld: elke zaterdag bakt hij voor haar een paar pannenkoeken. En nu dus een paar extra. Met spek, met kaas en gewoon naturel. Alsof de tijd stiekem toch stil heeft gestaan. En ik zweer het je: nog steeds de allerlekkerste pannenkoeken die ik ken.