Ik ken schrijvers die doen het zonder.
Ik weet er zeker twee. Die schrijven en herschrijven hun boek en dan leveren ze het in bij de uitgeverij en dan is het meteen goed.
Eenzaam
Ikzelf ben meer van de hulptroepen. Hoe meer ik schrijf hoe minder ik het snap. En elk boek is anders. Sommige hebben een vliegende vaart, andere zijn taai als oude kauwgum. Het boek dat ik nu onder handen heb, ben ik al vier keer opnieuw gestart (en het heeft ook al drie titels gehad). Ik zeur over dat boek tegenover vrienden die het snappen. Gelukkig zijn de meesten van mijn vrienden schrijvers of hebben ze iets met taal. Dat zeuren moet namelijk echt, net als de wandelingen de straat op en neer en dan slap lullen met de mensen van de winkels. Ik mis mijn collega’s van het andere werk, schrijven is zo fokking eenzaam!
Het cadeautje van de maand was een extra bijdrage van het Letterenfonds om een schrijfcoach in te huren. Mireille is de beste die ik ken, dus nu ben ik een van haar twaalf uitverkorenen. Dat wordt meteen ook de eerste keer dat ik iemand echt mee laat lezen voor ik een eerste grove versie af heb. ‘En je mag me altijd bellen of app-en als je ineens vastloopt.’
Gisteren moest ik in de buurt van Rotterdam zijn en toen ging ik koffiedrinken met mijn redacteur. Zoiets voelt als een sollicitatiegesprek waarbij je weet dat je de baan al hebt. ‘Onthoud je goed dat de uitgeverij er altijd voor je is?’ zei Jesse. En stelde op de valreep nog een cruciale vraag over een van de personages die de rest van de dag door mijn hoofd bleef zoemen.
We zaten in van die mooie sinterklaasstoelen dus ik vroeg een willekeurige vrouw in het cafe om een foto van ons te maken. Bleek het toevallig een professionele fotograaf te zijn die daar op date was, dank je wel Veronica!
