Het hele kleine niets

Ik lag dubbelgevouwen in een uiterst oncomfortabele houding en ik luisterde naar de hypnotiserende stem van mijn enorm grote kleine zus. 

‘Inner peace,’ zei Nanda. Ze zei het in het Engels want net als overal in de stad zijn de expats en foreign students ook volop aanwezig bij de yoga. 

Inner peace

Het ging erover dat inner peace niet betekende dat je een soort perfect leven hebt. Integendeel, zei Nanda. Dat levens nou eenmaal rommelig zijn. Inner peace is dat je daar niet tegen vecht of over oordeelt maar dat je je ermee verzoent. En ik verzoende me onmiddellijk met mijn omgekeerde zwaan of hoe die rottige houding ook heette en ik dacht JA. Ja, natuurlijk.
December is een geniepige maand. Hij kost geld, energie, veel planningskunst en hij gaat ook altijd over mensen en dingen die voorbij gaan. Voor mij dan. En dan sluimert ook nog steeds mijn herfstdipje, van toen ik ineens overspoeld werd door grotemensenzorgen over grotemensendingen als pensioen en carrière. Dat is natuurlijk niet ineens veranderd. En mijn tanden doen ook nog steeds pijn. Op sommige dagen pleng ik een traantje, sommige nachten lig ik zorgelijk wakker. En dan heb ik het nog niet eens over al die keren dat ik achter mijn mac zit en alleen maar lelijke dingen opschrijf.
Maar nu komt het: dat is prima. Sinds ik ben opgehouden me ertegen te verzetten, kan ik ook weer genieten van de poes op de bank, de kaars op de tafel, een good hair day – van het hele kleine niks. Ik heb geloof ik al een week of drie inner peace met mezelf, zomaar in december!
Dat gun ik jullie ook, het is mijn kerstwens. 

(En mocht het niet lukken, mijn zus is ook coach tegenwoordig, wat heel fijn is voor iedereen die niet zo boft om haar als zus te hebben).