Kennissen van mij gaan een yogaretreat beginnen, in Italie of Portugal.
Ze hebben er al hun geld op gezet en Ik Vertrek loopt ook al met hen mee.
Neeeeeee en jaaaaaaa
Op de accounts van de kersverse retreat zie ik blije foto’s. De verbouwing (de chaos, alle bureaucratische toestanden en dat het dan gierend door de bocht toch goedkomt). De eerste gasten. De naturalisatie of hoe heet het: dat je belasting daar gaat betalen en niet hier. De blije mooiweerfoto’s. De leuke lokale feesten. En bij al die stappen denk ik: neeeeeeee. Doe het niet. Alles wat nieuw is is fijn en spannend maar straks dan zit je daar ineens in een of ander mediterraan dorpje. Dan ga je de raarste dingen missen. De Hema. Boerenkool. Het Melkmeisje. Fietsen. Zelfs – en ik meen het: dat grijze Hollandse kutweer. En vooral: de mensen om je heen. Die van de wijntjes, de koffietjes, het slappe gelul. Die verstandhouding met mensen uit je eigen tribe krijg je bijna nooit meer opnieuw in een andere tribe. En uiteindelijk raak je dan jezelf kwijt.
Maar laat ik niet generaliseren. Ik was het. Ik raakte mezelf kwijt in een Ik Vertrek-situatie. En nog elke dag, ongelogen, denk ik: jaaaaaaaa, wat is Amsterdam toch een heerlijke stad met al zijn overspannen drukte – die mijn drukte is.
Dit gezegd hebbende: mag er alsjeblieft een toeristenstop met Oud en Nieuw? Zullen we die dagen de coffeeshops gewoon dichtgooien? Je ziet er dan toch geen Amsterdammers. Je ziet sowieso amper nog Amsterdammers in mijn straat op dit moment. Toeristen zijn de nieuwe aliens in de 2020-apocalyps.
Dus ik ga even een weekendje vluchten naar Londen. Stuivertje verwisselen met al die Engelsen hier. Net voor de Brexit, lekker met mijn liefje. Als jullie dit lezen ben ik onderweg. So long!
