Het was koud maar windstil.
De maan van de langste nacht was overal ter wereld goed te zien – in ieder geval ook in Mexico, hoorde ik van de dochter.
Uilen
Maar boven het stille IJ was ze vast op zijn mooist, la luna. Of in het spookachtige Vliegenbos. Daar hoor je ’s nachts uilen en rare kreten die misschien kinderen zijn die weerwolf spelen. Of misschien hoorde je vrijdagnacht ook wel die tien leuke vrouwen die iets onduidelijks deden in een heksenkring.
De opperheks was een beetje chagrijnig, maar daarom is ze juist zo leuk. Ze hoestte ook de hele tijd door haar eigen meditaties heen. Ondertussen deed ze goeie Wiccadingen, zoals de vier windstreken benoemen, altaars maken, ritueel kaarsen aansteken en vervolgens liet ze ons met de klok mee de heksenkring lopen. Precies zoals ik ooit heb beschreven in mijn boek Het Heksenhotel.
De maan van de langste nacht gaat over reiniging en overtollige ballast achter je laten. Het voelde als naar de sauna gaan maar dan met dikke jassen aan want de helft van de tijd waren we dus in dat maanverlichte bos. Daar deden we nog een ander ritueel en dronken champagne. Mijn mooie laarsjes werden helemaal modderig maar daar was niks aan te doen.
En of je nou iets met Wicca hebt of helemaal niet, ik zweer het je: als tien vrouwen in de nacht hun energie bundelen en het is ook nog volle maan – dan kan je daarna alles aan. Laat maar komen, dit schone nieuwe jaar!
