Mannen als je ze nodig hebt

Het is een dun laagje. Dat van de zelfredzame geëmancipeerde zelfstandige enzovoort vrouw van de wereld. 

Ik ben bijvoorbeeld extreem onhandig.

Vastgesecondelijmd

Neem dit: de poten van de stoeltjes maakten roestvlekken op de houten vloer. Dat deden ze al anderhalf jaar, maar pas toen iedereen begon te zeggen wat is er met je vloer aan de hand ondernam ik actie en wel: ik haalde van die viltjes met een plaklaagje voor onder de poten bij de ijzerwinkel in de straat. Die er natuurlijk razendsnel weer afvielen.
Nog weer een paar weken en tig roestvlekken later ging ik weer naar de ijzerwinkel (drie huizen verder) die me secondelijm gaf om de viltjes vast te plakken. Toen ging het pas echt mis.
Stel je deze situatie voor: ik begin met lijmen, leg de lijm even opzij en in no time zit het dopje op de tube vastgesecondelijmd. Niet los te krijgen.
Dus ik denk: ik knip die tube wel even door en laat de lijm eruit lopen op een of ander dekseltje. Gevolg: secondelijm aan lievelingsschaar, schaar geruineerd, deksel vast aan aanrecht. Plus: kennelijk vervliegt die lijm razendsnel dus ik begon als een idioot te lijmen. Met als resultaat allemaal halfgelijmde dopjes en al mijn vingers onder de secondelijm. Niet los te krijgen (de vingers dan, die fokking dopjes wel). 

Met lijmvingers googelen (waardoor lijm aan laptop) en alles geprobeerd dat ik las, van sopje met wasmiddel tot vijlen met de nagelvijl. Nog steeds aan elkaar vastgelijmde vingers. Tegen die tijd was ik zo hard aan het vloeken tegen de enige aanwezige (dochter) en schreeuwde ik dus dingen als: ‘Waar zijn de mannen als je ze nodig hebt? Zie je wel, je hebt echt he-le-maal niks aan ze.’ En nog veel meer van dat soort dingen.
De dochter trok één wenkbrauw op (dat kan ze) en zweeg wijselijk.