Na de tropen

Drieënvijftig,’ zei ik ferm, waarop de kinderen in de klas als op afspraak allemaal tegelijk begonnen te huiveren en geschokt hun handen voor hun gezichten te slaan. 

‘Hoe oud dachten jullie dan dat ik werd?’ vroeg ik toen ze eindelijk uitgehuiverd waren. Nou, ze dachten iets van drieëndertig.

Little women

Toen ik drieëndertig werd, was ik net uit het centrum verhuisd, had ik twee peuters aan mijn rokken hangen en moest alles gaan gebeuren: een gezin bouwen, een eigen bedrijf hebben, zelfs schrijver worden lag nog in het verschiet. Tropenjaren, noemde mijn moeder het, maar later in de tropen was het een stuk meer ontspannen.
En nu…
Twintig jaar verder maak ik momentopnames, kan mij die toekomst schelen. Dus was ik op mijn verjaardag de hele dag alles en iedereen ontzettend aan het koesteren. De oven vol met appelbollen. Het boek in mijn hoofd. Mijn bankrekening die dankzij de beurs rustig oogt. Maar ook mijn gouden bloesje, het glas champagne, de zon door de stoffige ramen.
En bovenal mijn dochters, mijn zus, de vriendinnen. Little women, gewoon in de Haarlemmerstraat. Dat je het in een doosje wil doen en dan snel de deksel erop. Heel goed bewaren en af en toe even kijken: ja!  Daar zijn ze hoor, allemaal. Hoera!