Dat je vriendin op afstand zegt: ‘Koop troost-lingerie voor jezelf.’
Dat je er langs dwaalt in de Bijenkorf en de stofjes voelt, de prijzen checkt, licht kwijlend (maar daar kan je niks aan doen).
En dat je het dus niet koopt want nouja dat geld. En wie weet hoeveel meer van dit soort afschuwelijke en onverzekerde paradontologische bezoekjes er nog gaan komen.
Aanplakkinderen
Dat je de rest van de dag in de keuken. Met lekker veel paracetamol en staartjes wijn van de verjaardag, ook goed voor de troost, eerst de ene fles en dan de andere. Dat je in een prettige roes soep staat te brouwen met gember en kokosmelk, in je allergrootste pan. En zelf vegaburgers maakt, een hele plaat vol. Met gekaramelliseerde uitjes en tomatensalsa. Een paar kilo nieuwe aardappels met rozemarijn. En een grote caorrotcake voor toe.
Dat je ‘This girl is on fire’ staat te dansen terwijl je, nog steeds in benevelde toestand, de tafel dekt voor 1,2,3,4…12. En dat ze dan binnen komen druppelen, zoals elke dinsdag: alle kinderen en aanplakkinderen en daar weer de vrienden van. Dat je huis een paar uur wordt overgenomen, bruisend en kwetterend, totdat alle pannen leeg en het aanrecht vol.
Dat je dan eindelijk mag gaan liggen met dat gemartelde hoofd. Je je realiseert dat als je dit niet elke dinsdag zou doen, je met gemak je hele lingerieverzameling kon vernieuwen. Maar dat – cliché, cliché – je je nu toch rijker voelt. En o ja, dat degene die paracetamol heeft uitgevonden een Nobelprijs verdient.
