‘Als ik ze twee uur lang bezit laat nemen van mijn lichaam moet er wel wat tegenover staan,’ zei de jongen.
Het blijft grappig hoe mensen met oortjes in vergeten dat hun telefoongesprekken niet meer privé zijn; dit hoorde ik voor de Albert Heijn.
Autonomie
Ging het hier om een of ander duister voodoo-ritueel, was de jongen in kwestie een hoer, een tester van enge medicijnen? Ik dacht er een tijdje over na en ook over hoe je bijvoorbeeld in ziekenhuizen de autonomie van je lichaam onmiddellijk kwijtraakt.
Toen ze een jaar geleden dachten dat ik kanker had (not), moest ik een punctie, dat is iets met een dikke holle naald. Daarna moest ik meteen weer mammografie in zo’n plet-apparaat. Ik zie me daar nog staan: duizelig, beurs en dan ook nog de hele tijd dat pletten. Want dat apparaat was dus stuk, dus het moest steeds opnieuw: meer naar voren, meer naar achter, van opzij. En maar pletten met dat ding, juist ook op de verse wond. Op een gegeven moment moest er iemand bijgehaald worden en ik hing daar ellendig en halfbloot tegen de muur aan, bibberend en trillend op mijn benen.
Ik neem niemand iets kwalijk, de mensen van het ziekenhuis vonden het net zo stom als ik dat dat apparaat kapot was en die foto moest nu eenmaal. Maar ik weet wel dat het een wereld van verschil had gemaakt als iemand mij toen op dat moment even een niet-steriel zacht dekentje had gegeven.
