Coronadays. Dat hashtagt een Iraanse kennis die arts is.
Ik weet niet precies wat er aan de hand is in Iran, maar de foto is van een soort -leeg- noodziekenhuis.
Dystopie
Coronadays. Zo noemen we het boek dat we over twintig jaar schrijven. Een dystopie maar met een nostalgisch ondertoontje. Over hoe we ons terugtrokken in onze huizen, ons verscholen met elkaar in thuisquarantaine – ook al een woord dat we daarvoor nog niet kenden. Hoe we na de Coronadagen mensen nooit meer een hand gaven, omdat we dat hadden afgeleerd. Dat de scholen dicht en het werken thuis was geworden (aanplakdochter Karlijn werkt bij de ABN Amro en moet dat drie weken thuis doen met de laptop). Hoe alle grote evenementen waar we natuurlijk altijd naar toe gingen (boeken- en filmbeurzen, festivals, songfestivals en voetbalwedstrijden), dat we daar dus nu ineens NIET naar toe gingen. Dat we sowieso niet meer konden reizen. Voorbode dáárvan is Israelische Yasmine, die op bezoek is maar nu niet meer terug kan omdat de regering daar de ene na de andere grens sluit.
Coronadays. Hoe we in onze holen zaten met onze noodvoorraden om te wachten op wie weet wat en wie weet wanneer en wie weet hoe. En wat er toen gebeurde.
