Ik droomde dat ik verdwaald was.
Ik was op weg naar de school waar ik schoolschrijver ben. Maar de route was veranderd, alles werd verbouwd, de routeplanner zag er ineens heel anders uit, het Internet was overbelast en ik had bijna geen bereik meer. En de tijd tikte door, ik was zo mooi op tijd vertrokken en nu steeds meer te laat.
Trauma
Goddank zijn er een paar vrienden die gewoon nog willen afspreken voor een kopje koffie aan weerszijden van de bank, goddank is het kind doordeweeks thuis als ze niet vakkenvult (vitaal!) en mag je nog steeds naar buiten. Maar die claustrofobie is er toch. Het is denk ik het Spaanse trauma, dat veel groter is dan ik dacht, ik ben in feite jarenlang per ongeluk locked down geweest. Ik heb een déjà vue bij alle fases waar iedereen nu doorheen gaat: heerlijk vrij / eindelijk tijd voor…/ wat stom ik kom tot niks / zon en terrasjes zijn zinloos zonder mensen erop/ apathie/ dan maar heel hard gaan rennen/ verlichte inzichten/ de schoonheid van de leegte/ hoe stilte klinkt/ en uiteindelijk alleen nog maar de leegte als diep zuigend gat – bij mij dan. Ik blijk langzaam te verschrompelen zonder mensen en zonder prikkels. Zelfs films of series kijken in mijn eentje lukt me nu niet goed. Af en toe wens ik dat ik in de zorg werkte. Of echt leraar en dan toch doorwerken met allemaal streamings en spoedvergaderingen. Op een of ander crisiscentrum aan de slag nu. Bel me maar, ik kom.
Het is dus niet mijn nakend faillissement. Ook niet de angst om ziek te worden of voor de mensen om me heen – natuurlijk is dat er ook. Maar vooral: de wurggreep zelf.
Schrijven redt me, net als toen in Spanje. Ik schrijf en ik schrijf, met een ongelooflijke drive. Maar na een uur of zes is dat ook op, mijn brille.
Ik werd wakker, compleet in paniek. Het was vrijdag maar ik hoefde helemaal niet naar school. Dat veranderde niets.
(Goed dan toch maar een opbeurende foto. Ik was een tasje kwijt met een leuk nieuw truitje erin… Nee, niet gevonden.)
