Waar zouden we zijn, juist nu, zonder muziek? Zonder films, series, zonder boeken?
Bedenk: alle schermen op zwart, alleen het feitelijke nieuws. Verder niks, nergens. En vervolgens: de burenruzies, het huiselijk geweld, de depressies.
Raamvertelling
Ik zag mensen op straat elkaar voorlezen (vanaf een afstandje). Ik bekeek met de dochter voor het vak Frans de film C’est ca l’amour – een cadeau van Cinetree – en voor Natuurkunde Interstellar. Ik moest nogal huilen van een filmpje van het Rotterdams Philharmonisch Orkest waarin allemaal muzikanten vanuit hun huis toch samen Beethoven speelden. Ik zag heldinnen van boekwinkels door het hele land zich het leplazarus werken om mee te bewegen met de steeds veranderende regels (en maar rondfietsen met die boeken) en ik zag mijn eigen boek voorbijkomen in toffe nieuwe vlogs.
Ik verzon zelf met collega Maren een nieuwe raamvertelling die ook werd gefilmd (later meer), mijn huis werd een soort filmset, het keukentrapje het statief. En voor de kansarme kinderen waar ik al eerder een boek mee maakte draaide ik een schrijfworkshop in elkaar, misschien lukt het om er weer een boek van te krijgen. Ook dat ging deels met filmen, het keukentrapje stond er toch nog. Verder verdiepte ik me op mijn oude dag in video conferencing en deed zo mijn uiterste best om schrijvers in spe te blijven inspireren. Juist nu, bleef ik zeggen, ik gebruikte zelfs bij vlagen het zo fris opgepoetste woord vitaal. En ik schreef zelf koortsachtig door aan twee boeken tegelijk, zodat er ook in het najaar weer verse nieuwe boeken zijn.
Als het niemand anders redt, dan toch in ieder geval mezelf.
