Vanaf het piepkleine maar geweldige Amsterdamse platje achter mijn huis zie ik links en rechts werkmannen bezig.
‘Wat gaan jullie doen?’ vraag ik. Ikzelf kan inmiddels prima doorschrijven met verbouwingsherrie – zoals wanneer je vlakbij een vliegveld woont, het went – maar nu is er natuurlijk ook een kind dat online lessen volgt.
Airco
De mannen rechts gaan een airco aanleggen, zeggen ze. Serieus! Een airco in een gepimpt pand in een koel stadsstraatje waar misschien twee maanden per jaar een ongeïnteresseerde expat woont: de hangmat op het prachtige terras is nog nooit gebruikt, evenmin als de mooie terrasstoelen. Hoe langer ik hier woon, hoe linkser ik word, nog even en ik ga ouderwets kraken.
‘Ik ben heel hard aan het schilderen, alsof ze me achterna zitten,’ zegt de oude kunstenares die ik bel om te horen of ik soms boodschappen kan doen.
Ik herken het, zo schrijf ik nu ook. En ik vrees heel hard het moment dat – vroeger dan gepland- dit boek naar de eerste meelezer gaat en het bekende wachten begint. Wat moet ik dan doen, nu alle klussen die dan gepland stonden niet doorgaan? De extraverten op deze wereld hebben het nu zwaar, dat is voor introverten niet altijd te snappen. Ik schreef er een lang stuk over, maar dat is nog onder embargo, helaas, dat houden jullie tegoed.
Wat me er op dit moment het beste doorheen helpt is: niet verder dan een paar dagen vooruit kijken. Dan gaat het eigenlijk prima: zie mij nou even heerlijk in de zon zitten op dat platje met alweer een boek. Wat er na Pasen gebeurt, bevindt zich nog in een ander, gesloten, universum. Net zo ver van mijn bed als, vooruit, een expatpand met airco in de Haarlemmerstraat.
