Huidhonger

Dat ik je dit jaar geen oranje tompouce kom brengen.

Net zoals de rode tulpen die ik je elk jaar breng op vrouwendag. 

Fluitenkruid

Of het eerste fluitenkruid dat ik voor je heb geplukt langs de weg – zoals jij dat jaren deed voor mij. Ik heb je met Pasen ook al niet zo’n groot ei van chocolade kunnen geven met een chocolade-trappetje eruit waarlangs een kuiken omhoog klimt wat we allebei zo mooi vinden. Zoals het ernaar uitziet overhandig ik je ook al geen bloemen voor moederdag en missen we ons eerste ijsje van het jaar bij Tofani (voor jou malaga en pistache, in een hoorntje dat je, nadat het ijs op is, in je tas verstopt voor later). We halen geen poffertjes bij het kraampje op de markt, waar jij altijd alles gratis krijgt en ik koop geen geitenkaas voor je bij de kraam ernaast – geitenkaas die ik meteen in stukjes laat snijden omdat je er al teveel zin in hebt en wel nu. We drinken geen cappuccino bij De Waag (gedoe met rolstoel door smalle deur) en we gaan niet samen je krantje halen bij de sigarenboer.
En dat ik je niet kan zeggen van ‘weet je nog’, dat we niet samen in je herinneringen kunnen zoeken naar o ja en toen en o god ja en haha.
Dat is allemaal nog tot daar aan toe.

Maar dat ik je geen kus kan geven, op jouw wang die zachter is dan zacht, je hand met je mooie ringen niet kan aaien… dat is niet jammer of naar, dat is gewoon wreed.