Bloemetje Bloem, je bent ineens een vrouw van 23, hoe kan dat?
Waar is mijn dromerige kleintje die ik op mijn schoot kon troosten bij het grote verdriet om de Kleine Zeemeermin die schuim werd op de golven?
Lockdownstress
Nu troost jij mij bij lockdownstress. Lekker nuchter en rustig, bijna per ongeluk. ‘Gaat het nog, mam?’ Bijna zakelijk vraag je dat – maar altijd precies op het goede moment. Je zorgt ook een beetje voor de opa en oma’s die vroeger op jou kwamen passen. Laatst zat je uit volle borst mee te zingen voor oma achter glas. Het waren de liedjes die zij jou had geleerd, maar nu moest jij haar helpen met de woorden. Wat je vol overgave deed.
Je bent net terug van een half jaar studie in Mexico waar je dikke vrienden werd met alle Zuidamerikaanse medestudenten en het hele land door crosste. En meteen daarna werkte je alweer achter de schermen bij Wie is de mol, toch een beetje jouw grote droom – hoe krijg je dat toch allemaal gefikst? Door wie jij bent, denk ik, om dezelfde reden waarom mensen altijd graag bij jou in de buurt willen zijn: je bent avontuurlijk en daadkrachtig – maar dat dan op een bescheiden manier. Ontzettend knap vind ik dat. Waar komt dat bescheiden karakter toch vandaan? Niet van mij of van je vader, dat is wel zeker.
Nu die stage wegvalt, ben je ook weer niet te beroerd om een oppasbaantje te zoeken bij een druk en wanhopig gezin. Dat gezin boft zo vreselijk!
Want als jij binnenkomt, lieve jarige schat, gaat er een lichtje aan. Geen grote volgspot, maar eerder zo’n nachtlampje dat altijd brandt.
