‘Misschien moeten we Schindlers List kijken,’ bedacht ik.
Mijn dochter had hem nog niet gezien, het leek me bij de opvoeding horen. Dat betekende natuurlijk ook dat ikzelf de film weer ging zien, ik had er op een bepaalde manier wel zin in. Drie uur – kom maar op!
Zes miljoen Joden
Dus nu weet ik het weer. Wat we vandaag herdenken en na elke oorlog. De waanzin. De pijn. Mensen die andere mensen vergassen, martelen, neerschieten. Zonder enige moeite, lijkt wel. Zes miljoen Joden, ik zeg het nog maar even, vooral voor mezelf. Zes miljoen!
En het is nog zo vers! Dat verbaasde ook de dochter: hoe kon dit? De jodenvervolging lijkt iets uit een barbaars verleden. Maar haar eigen opa heeft het nog meegemaakt, mijn vader. Hoe kan je daarna ooit weer gaan vertrouwen in het goede van de mensen, hoe is dat mogelijk?
‘Ik wil de vlag halfstok hangen’ besloot ik, ‘we moeten een vlag.’ Ineens voelde dat heel belangrijk, juist nu.
Maar alle vlaggen en alle vlaggenstokken in Amsterdam waren uitverkocht, het werd nog een gigantisch project, waarbij ik de halve stad doorkruiste met een stok warvan iedereen dacht dat het een anderhalve meterstok was – maar het was dus een vlaggenstok zonder knop (die was ik vergeten). Ik liet J halsbrekende toeren uithalen omdat hij NU een houder aan de gevel moest boren. En met een beetje geluk komt vandaag met de post de vlag zelf.
En dan zit ik daar vanavond. In mijn eentje -want kind naar training- met die vlag en al mijn tranen.
