Nu is mijn leven toch stilgevallen, precies waar ik zo bang voor was.
Gisteren werd ik wakker zonder wekker en zonder plan.
Hoofdpijn
En met hoofdpijn. Serieus. Hoofdpijn en hartkloppingen. Alles in mij schreeuwde om prikkels: mijn brein, mijn lijf, mijn ziel.
Dat komt, de allereerste versie van mijn boek is naar de allereerste lezer. Dat is feestelijk, maar ook altijd raar – een beetje alsof je terugkomt van vakantie. En leeg, dat is het ook: je hebt je hele hebben en houwen in zo’n verhaal gestopt en wil je weer opladen, met echte dingen. Mensen en plekken zonder schermen ertussen. Dus:
- Met Jowi in een goeie kroeg met lekker bier en leuke mannen
- Bij de nieuwste expo in het Rijks vlak voorsluitingstijd als het net niet meer druk is
- Bij de voorstelling Leedvermaak van Esther die zo adembenemend mooi zou worden
- Door ander werk te doen, zoals het promoten van de zomertentoonstelling van Eye, lekker veel koffietjes met collega’s
- Door de kinderen van mijn schoolschrijfschool de ‘talentenklas’ te geven
- Door de baby van Marije te knuffelen
- Door met mijn moeder naar de Hema te gaan
- Door met dochter en J een lang weekend Praag te doen, het beoogde hotel staat nog steeds op mijn scherm
- Bij de kapper
- In een restaurant waar je echt naar toe moet en lekker mensen kijken
- En dansen met J in Paradiso bij een of ander vaag bandje dat hij heeft ontdekt, opgepropt voor het podium.
Terwijl ik deze klaagzang aan het opschrijven was, kwam de dochter slaperig de trap af. ‘Mam, hebben wij een sinaasappel?’
‘Natuurlijk hebben wij een sinaasappel.’
Enthousiast begon ze te schillen. ‘Ik heb gelezen dat je een goede dag hebt als je onder de douche een sinaasappel eet.’ Iets met beter proeven en de heilzame kracht van citrusvruchten. Ze vertrok weer naar boven, mij in een walm van sinaasappelgeur en als bij toverslag met een stuk minder hoofdpijn achterlatend.
