Vakantie, wat is dat precies?
En huppekee, daar wordt Denemarken tot na de zomer voor toeristen gesloten en gaat het weekje Kopenhagen van mij en de de dochter waar we ons zo op verheugd hadden in rook op.
Met rolkoffertjes in het OV
Omdat ik dochter’s teleurstelling niet verdraag boek ik halsoverkop een week Texel voor augustus, iets waar ze vorig jaar nog op was uitgekeken maar wat nu ineens weer perspectieven biedt.
Vakantie, het is een raar ding. Reizen, dat snap ik, dat is opgaan in andere culturen, je leven opnieuw inrichten. Maar vakantie? Liefst niet te ver want zo min mogelijk vliegen. Met je hebben en houwen ergens anders gaan zitten, en dan?
Ondertussen doen J en ik een mini-vakantieweekend in eigen land, met rolkoffertjes in het OV. Is dat noodzakelijk? Ik geloof het wel. We slapen in een kunstwerk aan de IJssel van een collectief dat space cowboys heet, ons huisje is een soort mini ruimteschip waar we in picknicken. Veel is nog dicht, de stad maakt zich op voor het moment dat alles opnieuw opent. J en ik mogen het restaurant van het bijbehorende hotel uittesten, dat voelt ongelooflijk: bediend worden! Pasta eten aan een tafel! Een kleine drie maanden geleden maakten we dat voor het laatst mee, in Maastricht. Daar viel toen het doek wat nu weer langzaam opengaat.
Het is mijn verjaardagscadeautje aan J en ik ben bang dat het allemaal misschien een beetje saai is elke keer als we het ruimteschip verlaten. J zelf vindt dat overigens totaal niet. Sowieso doodmoe van keihard werken, valt hij in slaap in een leeg en best wel onaantrekkelijk parkje. ‘Dat was het beste moment van dit hele weekend,’ zegt hij enthousiast als hij verkwikt wakker wordt. Misschien is dat wel de essentie van vakantie: beter slapen in andermans park.
