Voor jou, Wouter!

Ik ben de herfst.
Ik ben de regen.
Ik ben de storm.
Zoek mij maar op,
Houd mij maar vast,
ik heb het koud en ik ben moe,
en nog zoveel bladeren aan de bomen,
nog zoveel bladeren overal.

Dit is een gedicht van mijn lievelingsoom, hij is dood.
Hieronder staan nog twee gedichten van hem. 

Vernietiger

Wouter van Praag, laten we zijn naam noemen, was een vernietiger. En een schepper, we hebben niet voor niets ‘kunstenaar’ op zijn kaart laten zetten. Te zacht voor het leven, te gewond wellicht. De laatste jaren stuurde hij me vaak gedichten, ook over mij, ‘wie zou jou nou niet willen kennen’. Het was een morsige oude man met heerlijk veel zelfrelativering en een verrassend scherpe blik op de mensen om hem heen – als je ernaar vroeg want hij was ook bescheiden.
Een paar jaar geleden overleed een goede vriendin van hem, hij was verdrietig en gaf tegelijkertijd een heerlijke schets van alle onzin op de crematie. Ik schreef toen vanaf mijn berg in Spanje: Zal ik spreken op jouw crematie, zullen we dat alvast afspreken? Ik wil de speech ook nu alvast voor je maken, dan zou je zien hoe dol ik op je ben, hoe zacht en lief ik je vind en hoe grappig. Hoe ik je bewonder om hoe je leeft in het nu en om hoe mooi je schrijft….Maar blijf nog maar even. Zuip de laatste resten op, slik iets tegen de koppijn, omhul jezelf met warmte. Er is ALTIJD weer een nieuwe dag. 
Wouter antwoordde: Dank dank, voor je lieve woorden, ik moest een traantje wegpinken toen ik je mail las, maar dat heb ik wel vaker op mijn oude dag. Nu ben ik alweer vrolijk van je woorden en ga zo mijn oefeningetjes doen, samen met de heren van van de tv serie “Suits” Mijn beste vrienden zitten bij de televisie zeg ik maar, of op een berg.

Eenzaamheid

Ik zag hem te weinig, zoals dat gaat, en zeker nu in deze tijden van ziekte. Zijn buurmeisjes brachten zijn boodschappen, hij viel precies in de risicogroep. De pandemie vergroot zoveel dingen uit, in Wouters geval zijn angst en zijn woede en zeker ook zijn eenzaamheid. Een paar dagen voor zijn dood schreef hij nog Ik denk vaker aan je dan goed voor me is, en zou het leuk vinden, om in de heropende horeca een keer een kopje koffie met je te drinken! Daar had ik nog niet op gereageerd en nu kan het niet meer. Nooit meer Wouter, mijn brein weigert het te geloven. 

zachtjes zingen 
de zwarte kamers van mijn ziel
mooie woorden
zijn zo gesproken.
maar één vraag blijft:
wie doet de boodschappen?

***

wat zal ik vandaag es doen

doodgaan of nog even leven
voldaan, met goede moed
het is al 10 voor elf
ik red het wel
tenslotte, ik ben het zelf.