Chaos

Het ging niet van een leien dakje. Dat was al wel duidelijk voordat we in de gutsende regen in een lange vakantiefile waren beland. 

Family trauma number one. Zo noemt mijn Amerikaanse tante verhuizen. En het is sowieso natuurlijk een slecht idee om te verhuizen na al die hectische weken. Zowel J als ik waren eigenlijk veel te moe. 

Kettingzaag

Dus er was nogal wat collateral damage bij de verhuizing van de spullen van mijn moeder en oom naar Vlissingen. Er werd een achterlicht aangereden, een deur van het (net iets te kleine) busje ontzet, er sneuvelde een prachtige televisie, er versplinterde iets aan de antieke kast. Bovendien was er in alle chaos vergeten door te geven dat het huisje leeg opgeleverd moest worden en had niemand eraan gedacht dat ze in Vlissingen geen hijsbalken hebben en je dus eigenlijk een liftje nodig hebt – maar dat was er dus niet. Waardoor de aanwezige meubels uiteindelijk met de kettingzaag in stukken moesten worden gehakt zodat ze over het trapje naar beneden pasten en daardoor zaten we de eerste nacht sowieso zonder bed maar ook zonder slaapbank, want die bank moest dus eerst gedemonteerd worden en het was geen simpel Ikea-ding.
In de nacht die eraan voorafging zag ik dit alles ineens aankomen en ik gilde hysterisch tegen J dat ik niet en nooit mee zou gaan naar Vlissingen, zoek het allemaal lekker uit zonder mij.
Ik sliep niet en ging toch mee. En het huisje (dat ik alleen nog maar op foto’s had gezien) was dus een van de schattigste huisjes ooit. 

Aan het eind van die ongelooflijk lange verhuisdag, moesten we nog steeds eten en wilde ik per se de zee zien. Zodat we, best dronken van een hele fles champagne die we in één klap achterover hadden geslagen, met Turkse pizza’s belandden op een bankje aan de grijze verlaten boulevard. De regen gutste over ons heen, maar we bleven gewoon zitten met kletsnatte haren en doorweekte pizza’s, sterker nog: daar lachten we om.