Maar werkt u eigenlijk ook?

Dat je je uren voor de klas staat. Coaching doet. Filmpjes opneemt met je moeie hoofd voor weer een dappere online pitch.

‘Maar werkt u eigenlijk ook?’

Losscheuren

Dat je lesbrieven en lesinstructies. Dat je toch maar weer je beste kleren en een bloem in je haar en tussen de mensen. Dat je duizend keer je handen wast maar de geur van dood gaat maar niet weg. Dat eindelijk dat huis leeg. Dat je vroeg op om te schrijven, nou ja vroeg wakker ben je toch al. En dan je losscheuren van de wereld waar je veel liever bent nu – om toch maar weer een lans te breken voor de fantasie. Dat er dan teveel kinderen voor je neus. Dat zo’n kind dan met zo’n vraag en dat je zomaar met je mond vol tanden.
Dat het dus tijd is om naar Vlissingen te vluchten maar dat je eerst nog die verhuizing. Dat je zo moe.
Dat is allemaal nog tot daaraan toe.

Maar dat de doden elke nacht komen spoken. Dat het leven zo kort is, de peilloze treurigheid van dat besef.
Dat ik je zo mis, mama.
En dat ik dat woord nooit meer tegen iemand kan zeggen, alleen nog maar schrijven. Mama.