Ze is overal.
Maria. Mijn moeder,
U2
In alle muziek die ik opzet. Haar muziek -Judy Collins, Helen Reddy- was al heel lang ook de mijne geworden, het is mijn playlist voor bij het schrijven en het alleen zijn. Wat moet ik nu luisteren? U2, adviseert Mylou. Nu dendert de hele dag U2 door mijn huis, bovenop mijn eigen onrust.
Ze is in de wind en de wolkenluchten, waar ze altijd zo uitbundig van genoot. Nog tijdens de laatste dagen van haar ziekbed bleef ze staren naar een piepklein stukje lucht dat ze vanuit haar bed kon zien. Ze belde ons ook altijd als het volle maan was, stuurde ons naar buiten om te kijken. Nu fiets ik verwoed door de nachtelijke stad want onder de wolken is het volle maan, weet ik. Maar er zijn teveel huizen, wolken, ik zie de maan niet en ga uitgeput naar huis.
Ze is in zoveel plekken waar ze woonde: de Amstel, de Weteringschans, ik weet haar in Texel. En ik kan geen enkele Hema binnenlopen zonder dat ze naast me loopt, ze was dol op de Hema. Ze is overal en ze is er niet.
Ze is ook in mijn dochters en dat is het enige dat wel troost. Ik ga met de jongste alvast haar verjaardagscadeau kopen: een bikini in de Bijenkorf, we doen ook een koffietje en daarna kopen we samen (voor de laatste keer) schoolspullen. In de Hema.
‘Het is een eng idee dat mijn moeder nu is opgeschoven en zij de eerste is die gaat,’ zegt de oudste tegen haar vriendin. ‘We’re still building and burning down love,’ zingt Bono intussen. ‘Burning down love,’ zing ik met hem mee en natuurlijk moet ik aan crematoria denken, ik zag er twee in een week.
