Ik kan er nog steeds niet bij dat we wel met z’n allen hutjemutje in een vliegtuig mogen zitten maar niet in een theater of bioscoop.
Laatst was ik weer eens naar de film, een anticlimax. Hebben ze bij De Munt net die hele bioscoop prachtig opgeknapt… is er geen kip. En dan is dit nog maar het topje van de ijsberg.
Helden
Er komen zo ontzettend veel mensen op straat te staan. In een landschap zonder kunst. Zonder dans, muziek, film, theater, waardoor alles blijft smaken alsof je net een of ander rotvirus hebt gehad: naar niks.
Maar er zijn altijd helden. Mensen die tegen de klippen op kunst blijven maken en programmeren. Zoals J met zijn team bij Film by the Sea. Ik heb de worsteling van heel dichtbij gezien, de afgelopen maanden, de duizend bochten waarin ze zich hebben moeten wringen om toch zometeen het eerste festival te zijn dat live gaat. Minder groots dan anders natuurlijk, maar toch. We kunnen voorpremières zien, en talkshows en interviews met makers, eindelijk weer. Ik kan niet wachten.
Of neem de Flamenco Biennale. Sinds deze week ben ik daar tijdelijk aan het werk en het is een déjà vue van keuzes maken, afslanken, inkrimpen… maar toch doorgaan. Dansers en muzikanten zijn overal ter wereld bezig om nieuwe dingen te maken, dwars door alles heen.
Voor ons, reikhalzend publiek, natuurlijk. Maar ook omdat het moet. Dansers moeten dansen en zangers moeten zingen. Zo simpel.
