Als er geen Corona zou zijn, was er komende week de City Swim: zwemmen door de grachten tegen ALS.
J heeft een vriendin met ALS, dat was al zo toen ik hem leerde kennen. Tegen alle verwachtingen in is die vriendin er nog steeds.
Woonboot
Voorgaande jaren zwommen J en andere vrienden van Monique de City Swim, dit jaar doen ze het ook maar anders, gewoon bij haar voor de deur.
Monique woont in een woonboot, samen met haar verzorgsters. Die heeft ze hard nodig. Zoals dat gaat bij ALS kan Monique steeds minder. Ooit, toen ik haar nog niet kende, was ze saxofoniste en reisde over de wereld. Op dit moment is het enige wat ze nog heeft: haar ogen.
De ogen van Monique bedienen haar spraakcomputer. Die ogen maken kunst en verkopen dat vervolgens op veilingen, de opbrengst voor de strijd tegen ALS. Met die ogen kan ze Netflix kijken, appen, schrijven. Er is zelfs een heel boek gekomen met de bespiegelingen van Monique. Haar levensvisie is ongelooflijk. Als ik denk aan hoe het moet zijn als je niets maar dan ook niets meer kunt bewegen, raak ik al in paniek. Niet Monique. Wat ik zie via J is vooral die tomeloze levenskracht. Zoals haar broer gisteren zei: ‘Toen we net hadden gehoord dat ze ALS had, maakten we afspraken over hoe en wanneer het allemaal niet meer de moeite waard zou zijn… maar dat moment is al lang gepasseerd.’
Dat er nu elf mensen verwoed door de groezelige gracht bij Monique zwemmen, is haar verdienste. Dat er daardoor ook weer geld is opgehaald om deze gruwelziekte te bestrijden ook. Maar nog knapper dan dat vind ik hoe ze daar zit: stralend. Liefde. Dat zeggen de ogen van Monique. Leven.
Doneren kan nog : https://www.alswehetlevenvieren.nl/team/team-monique
