Geestesoog

Mijn geestesoog is verschrikkelijk. Hoeveel ik mezelf al niet van de trap heb zien vallen, als ik loop te manoeuvreren met teveel tassen en op hakjes.

In de auto heb ik het ook heel sterk. Ik voorzie precies hoe ik mijn stuur een tikje omgooi en dan tegen de vangrail knal. Ik zie slechte uitslagen van routine-onderzoeken, ik zie de dood van iedereen van wie ik houd in alle kleine hoekjes. Je kunt er maar beter vrienden mee worden, met je geestesoog, anders verzet je geen stap meer.

Meisje door de lucht

Maar vandaag vliegt er echt een meisje door de lucht. Niet eentje van mij, goddank, maar eng is het wel.
De Haarlemmerstraat is zo mogelijk nog gevaarlijker geworden nu er door Corona geen auto’s meer in mogen. Teveel fietsers, zolang je de vaart er maar in kunt houden gaat alles goed. Maar dan is er een invalide-autootje, iemand remt, en er vliegt een meisje over het stuur van haar elektrische fiets zo met haar hoofd op het asfalt voor me. Ik wist niet dat een hoofd zo’n harde knal kon maken.
Ik loop naar het meisje toe. Eén seconde denk ik nog: ‘afstand houden’, dan heb ik haar al in mijn armen. Lijkwit, trillend, en op haar hoofd een nogal indrukwekkende bult.
De ambulance komt, op straat krijgt ze prikken en een infuus, de volgende ambulance komt. Al die tijd hou ik haar vast en praat ik tegen haar. Ze is een expat uit Duitsland, begin dertig. Maar nu vooral een bang kind. Pas als ze haar meenemen naar het ziekenhuis laat ik haar los. Wel met mijn telefoonnummer op een briefje bij haar, haar eigen telefoon heeft ze niet bij zich. Ik laat me noteren als eerste contactpersoon. De hele nacht herbeleef ik die klap, mijn geestesoog draait overuren.

De volgende ochtend komt het goede nieuws: ‘slechts’ een stevige hersenschudding. De ouders komen meteen over uit Duitsland en nemen het meisje mee om thuis te herstellen. En ook dat zie ik dan weer de hele tijd voor me, maar dat is fijn.

(foto=Vlissingen)