Graf en urn

Mijn moeder wilde een graf op Texel. Maar ze komt in een urn in Driehuis. 

Hoe dat komt is een heel verhaal.

Dennenbossen

Het heeft te maken met een dierbare bonusdochter die ook in die urnentuin is. Ruim een jaar geleden vertelde mijn moeder ons dat ze daarom haar graf op Texel (waar ze al jaren trouw voor betaalde) had opgezegd. Of we het niet erg vonden. Mij maakte het op dat moment niks uit, mijn zus vond het iets lastiger. Het leek ons en mijn moeder namelijk altijd zo’n mooi idee: dat wij terug zouden komen naar haar dierbare Texel voor haar graf.
Ach, de dingen die je vooraf bedenkt over de dood.
Natuurlijk is mijn moeder op Texel: in de dennenbossen van onze jeugd, in de Slufter waar ze zo gelukkig was, in het Noorden bij de molen waar ze woonde. We hoeven daarvoor echt niet naar een of ander graf toe. Mijn moeder zit in de lucht en de wolken, in de schapen op het eindeloze vlakke land, in de uitbundig bloeiende heide en in het koppie van elke zeehond.
En ineens zagen we ze, dit jaar voor het eerst: prachtige houten bankjes her en der op het eiland, met naamplaatjes erop van mensen die ze hadden geschonken. Herdenkingsbankjes!
Mijn zus en ik kregen een idee. Ik belde met boswachter Anna en het kon gewoon: een bankje met de naam van onze moeder erop. Waar de mensen lekker op kunnen zitten en genieten van het prachtige uitzicht. 

Nanda en ik gingen op bankenjacht. We zagen een paar potentiële plekken; in feite moet je een oud versleten bankje kiezen en dan vervangen ze het voor iets nieuws, dat op Texel wordt gemaakt. Op de foto zie je zo’n oud bankje. We gingen er alvast op zitten, Nanda en ik, en het klopte, nu al.
Wat zou onze moeder dat fantastisch hebben gevonden…