‘Ik foto.’ De Chinese nagelstyliste pakt er een pluizig sierkussentje bij. En een nogal grote nepbloem. ‘So Beautiful,’ zucht ze, terwijl ze mijn handen elegant drapeert over het pluis.
Als ik rijker was, liet ik altijd mijn nagels doen – inclusief nepbloem. Nu doe ik het speciaal voor het gala vrijdag. Vorig jaar was ik underdressed, dat laat ik me niet nog een keer gebeuren. De opening van Film by the Sea heeft een hoog zeemeerminnen-gehalte, weet ik nu. Veel glitter en opsmuk en sowieso alle dames in het lang tot zeer lang (denk sleep).
Gezellige decolleté’s
Ik heb nu dus een jurk in plaats van een pak, ben bovendien tien kilo slanker, kijken of ik deze keer wel word opgemerkt op de rode loper. Vorig jaar leidde het nog tot gesnik in de nacht: tig foto’s voorbij zien komen van J als directeur met diverse sterren en galaprinsessen aan zijn zijde… allemaal niet zijnde ik.
‘Jij 52?’ Ook daarom hou ik van de nagelstyliste. Om haar oprecht verbaasde uitdrukking. Wat ziet ze? Een interessante vrouw in de bloei van haar leven, hoop ik, stijlvol, chic. Niet meer het meisje dat ik nog erg lang wilde zijn. Dat meisje had korte rokjes, gezellige decolleté’s, reuzenbloem in haar haar. Mijn moeder had de irritante gewoontes mijn rokjes aan de achterkant met een ferme ruk omlaag te trekken. Inmiddels snap ik een beetje wat ze bedoelde. Je ziet er eerder ouder dan jonger uit in net te sexy kleren – hotter than my daughter.
Maar ik begrijp ze zo, die hotter than my daughter-vrouwen! Voordat ik in een spiegel kijk, zie ik ALTIJD nog dat meisje op haar kittige hakjes. Dat beetje onzekere wriemel- en wiebelmeisje dat zichzelf wapende met lipstick en minirok. Soms zie ik haar zelfs nog steeds in de spiegel en heb ik de genadeloosheid van een foto nodig om te zien: oeps, kan niet meer. Of een moeder die aan mijn rok trekt.
Deze nagels zou ze in ieder geval elegant gevonden hebben.
