Vandaag worden er nieuwe maatregelen afgekondigd, gericht op studenten.
Ik hou mijn hart vast.
Anderhalve meter krokodil
Je zou maar een ‘leeg’ eindexamen hebben gedaan. Zonder feesten en het gevoel dat jij even on top of the world staat. Je zou maar je halve leven (!) hebben verlangd naar een tussenjaar. Reizen gepland, baantjes gepland, ervaringen gedroomd. Baf, droom aan flarden. Je zou maar verschrikkelijk houden van festivals en alleen van dansen echt tot jezelf komen. Je zou dit jaar maar aan je studie zijn begonnen, alles nieuw en eng. Ikzelf vond op de Intreeweek van de UVA mijn studentenkamer en een paar van mijn beste vrienden. En kroegen waar ik nog steeds kom.
Is het gek dat de studentenverenigingen overstromen van de inschrijvingen dit jaar? En hoe ontroerend dat die vervolgens verschrikkelijk hun best doen om alles goed te doen. De online feestjes worden steeds creatiever, ik hoor van compleet online nagebouwde studentenplekken inclusief ‘de blauwe doorgezakte bank’ waar je even slap kunt bijkletsen en ‘het roddelhoekje bij de bar’. Alles digitaal. Of wat te denken van dat ene (1!) live onderdeel van de Intreeweek, de stadswandeling, en dat dan helemaal uitgedacht in piepkleine groepjes die rond moeten lopen met een plastic krokodil tussen hen in van anderhalve meter.
Ik kijk naar mijn middelste dochter die biologie studeert en bij wie sinds een half jaar voor het eerst een (1!) practicum live doorging. Wekenlang liep zij zich als een gek te verheugen op dat ene kippen-embryo dat ze zou gaan ontleden. Ik zag haar gewoon opknappen.
Ik heb het natuurlijk niet over de excessen, excessen zijn overal. De meeste studenten die ik ken zijn voorzichtig en bezorgd over corona. Laten we heel erg trots op ze zijn. Laten we ze steunen en begrijpen en vertroetelen waar kan.
