De beste remedie tegen de vergankelijkheid is je huis schilderen.
En de beste kleur is turquoise.
De eerste kleur
De kleur van het zwembad-prentenboek bij grootje op zolder. In mijn herinnering was het een enorm boek en elke keer als ik het opensloeg leek het alsof ik letterlijk dat zeegroene water in dook. Ik kan me die sensatie nog heel goed herinneren, het was de eerste kleur die ik, als peuter, bewust ervoer. Als ik er maar lang genoeg naar keek, werd de hele wereld die kleur, zwom ik erin weg.
Later werd het de kleur van mijn eerste studentenkamer en ook van mijn eerste servies. In een vlaag van krankzinnigheid heb ik dat (antieke) servies dat ik van mijn schoonmoeder had gekregen nog weer heel veel jaar later weg gedaan, omdat ik toen heel even dacht ik een onberispelijk Wedgewood-gezin wilde zijn.
Maar mijn liefde voor turquoise bleek onverwoestbaar. Mijn schrijfkamertje aan het IJ was een soort piepklein aquarium. Het huisje in Vlissingen heeft diezelfde kleur aan de buitenkant – daarom voelde het meteen als thuis.
En vandaag verf ik de muur binnen in de oervariant zeegroen, en ik voel de somberheid verdwijnen.
Natuurlijk, er komt ooit een dag dat iemand anders hier gaat wonen, dit monumentje overleeft ons wel. En de volgende eigenaar denkt vast: wat een heftige kleur, ik maak die muur gauw weer wit.
Maar nu nog niet, juist nu niet. Nu is vandaag en vandaag maak ik onze eigen zeegroene wereld.
