Harten, wolven, beren

Wat gebeurt er, denk ik, waarom word ik plotseling zo wee van weemoed?

Woensdagmiddag, vijf uur. Ik heb vierkante ogen van dat scherm: alleen maar schrijven, afgewisseld met zoomen.

Pompadour

Dus ik ga even een stukje lopen, gewoon in mijn buurt, de Herengracht af en dan voorbij de Rozengracht een beetje cirkelen door de Hartenstraat, Wolvenstraat, Berenstraat.
Het is anders dan de vorige lokdown toen de winkels dicht waren. Toen voelde ik me onveilig alsof er net een kernbom was gevallen en alle leven uit de stad verdwenen. Nu zijn de winkels wel open,  hoewel niet allemaal. Juist het ouderwetse kleermakertje, de bric a brac, de mannen van het Libanees flatbread en natuurlijk zijn er de marsepeinen vliegenzwammen bij Pompadour.  Pompadour! Daar nam mijn moeder mij mee naar toe toen ik een jaar of zestien was, dat was iets heel bijzonders: je kon er Franse taartjes eten!
De schemer valt snel, het is herfstig koud maar niet te, de grachten zijn spiegels,met daarin de lichtjes uit alle mooie huizen, het lijkt een adventskalender. Begin november op de stille gracht, Pompadour, een paar mensen met boodschappentassen, kinderen op fietsen, geen terras op terras op terras… Ineens weet ik het. Dit is het Amsterdam van mijn jeugd, van mijn studietijd. Het stille maar toch spannende Amsterdam waar Engels nog niet de voertaal was, waarop ik voor altijd verliefd ben geworden.