Ik bezuinig dus op bloemen. Als je in de binnenstad van Amsterdam wilt wonen en je bent geen expat, moet je nou eenmaal keuzes maken.
Dus geen krant meer, geen flessen wijn, geen bloemen, geen parfum.
Onder de balken
Daarom valt de sluiting van de horeca me niet echt zwaar. Ik zei toch al tegen iedereen kom lekker bij mij eten of koffie drinken. Leuk aan de ronde tafel in in hartje Amsterdam, iedereen is er altijd in de buurt. Poezen erbij, kaarsen soms, maar ach: de kerstverlichting van de straat schijnt pal naar binnen. Ook op reizen bezuinigde ik al. Zo lang ik hier woon, heb ik elke maand eerst die klap huur te betalen, zo simpel is het. Aan de andere kant: hoe gelukkig kun je zijn in een monumentje onder de zeventiende eeuwse balken?
Ik blijf hier wonen zo lang de jongste nog thuis woont, dat heb ik mezelf beloofd. Hoe dat gaat als zij komend jaar uit huis gaat, weet ik nog niet. Maar deze hele herfst, winter, lente liggen daar nog tussen.
Overigens was het een lastig weekje. Twee boeken vertrokken naar de drukker, ik had er tot de laatste komma ongelooflijk veel liefde gestopt. Daarna was alles leeg. Dat je alleen nog maar doelloos door de stad wilt lopen, en ernstig behoefte hebt aan nieuwe kleren omdat ineens alles zo naakt voelt. In plaats daarvan was er genoeg ander werk, want ja, die huur. Ik zette er maar weer mijn schouders onder, soms moet je niet teveel denken.
Maar bij de bloemenkraam op de hoek liet ik een mooi boeket maken, voor mij, voor het huis. Daar zit ik nu steeds naar te kijken.
