Je kon haar niet blijer maken

De rouw om mijn moeder is een speels katje: je aait het zachtjes en dan ineens krijg je plotseling een tik.

Deze keer door een berichtje van Lynet, de oude crèchejuf van Dunya.  Die had ik al jaren niet meer gezien. ‘Ik heb geen CD-speler meer,’ schreef Lynet, ‘dus nu heeft mijn zus de liedjes van jouw moeder ingezongen, zodat we die met de kleintjes kunnen blijven zingen.’ Ze stuurde  de liedjes maar meteen mee.

Twee boeketjes teentjes

In een andere situatie was mijn moeder fulltime schrijver geworden. Nu bleef het tastbare resultaat beperkt tot een boekje met bakerrijmpjes, een genre op zich. Mijn moeder was idioot trots op dat boekje, deelde het te pas en onpas uit. Omdat het haar enige tastbare prestatie was, dacht ik lang. Ze deed van alles, had veel baantjes, maar dat ene boekje was het meest concreet.
IJdelheid was het niet, realiseerde ik me nog weer later. Het boek was boven alles de sublimatie van mijn moeders eindeloze liefde voor kinderen. Mijn zus en haar vriendin hadden de teksten op muziek gezet, er hoorde een CD bij. Je kon mijn moeder niet blijer maken dan vertellen dat kinderen overal er zoveel plezier aan beleefden, dat haar liedjes gezongen werden voor en met kinderen, hoe en waar dan ook.

En dan nu ineens die vertrouwde liedjes gezongen door een vreemde stem voor weer zoveel nieuwe kindjes. Geweldig hè mam?
Stralende ogen, brede lach. En of dat geweldig is.