Misschien wel Tokio

Ik ga helemaal niet vaak uit eten, maar ineens moest en zou ik naar een restaurant.

Bioscopen dicht, theaters dicht, musea, restaurants en café’s, iets met de laatste druppel. Dan wordt het als met dat niet-reizen: je kunt best zonder maar na een jaar braaf thuis lijkt een weekendje Parijs ineens wel een bucket list ding.

Shaken not stirred

Dus wandelden J en ik naar een nieuw hotel aan het water. Daar aangekomen moesten we in de rij: er waren meer mensen op het idee gekomen. Jonge, hippe mensen, dertigers zonder kinderen en goede banen. Yogachicks met zogenaamd heel casual kleding aan, jongens met baarden erbij die vast ergens online als semikunstenaar werkten.
J en ik hadden ons mooi aangekleed, dus we voelden ons prima op ons gemak tussen de Amsterdamse elite. Het hotel had een tropische binnentuin waar we uitgebreid gingen wandelen en zitten onder de palmbomen. In de rooftop bar dronken we cocktails, eindelijk kon ik een keertje een wodka-Martini bestellen, shaken not stirred, hij kwam met wel drie olijven erin. We keken uit over de lichtjes van Amsterdam, het had ook Tokio kunnen zijn, of New York.
Om acht uur mocht er geen drank meer geschonken, maar toen wandelen wij langs de palmbomen naar het hotelrestaurant waar dit allemaal om was begonnen. We kregen een tafel tussen schotjes van waar we precies de keuken in konden kijken en bestelden rijsttafel. Die aten we zo langzaam en helemaal op dat we uiteindelijk nog zagen hoe de hele keuken werd schoongemaakt en opgeruimd.

In de kamer namen we een regendouche, die met stip de lekkerste douche was van het jaar en strekten ons uit over het grote donzige hotelbed. Omdat het hotel zo ingespeeld was op yuppen, was er de volgende dag ontbijt tot twaalf uur en weer waren wij de laatsten.
Buiten regende het, hard, het was wonderbaarlijk genoeg nog steeds Amsterdam.