De (dapperste) kinderen van Nederland

Het was zomer. Er was Corona. Ergens rende een roedel verhitte kinderen door een verlaten school.

We gaven schrijfworkshops op zomerscholen, Anke en ik, en dan vooral voor kinderen die het meest te lijden hadden onder Corona. Kinderen uit Amsterdam West, Noord.

Anderhalve meter schriftjes

Het was nazomer, herfst. Ik maakte de balans op. Er lag anderhalve meter schriftjes in mijn huis. Ik ploeterde me er doorheen.
De verhalen waren soms goed verstopt. In andere verhalen. In ontoereikende taal. In de hoofden van de kinderen (soms hielp een interview, een beginnetje). Langzaam maar zeker zag ik het groeien. Iets ongelooflijks. Geloof me, ik weet een goed verhaal te herkennen.
Ik was de baas. Ik selecteerde op wat ik kwaliteit vond, ik keek naar de kracht van de taal, sommige kinderen hadden daardoor vette pech. Maar dit boek was geen welzijnsproject, het ging om iets anders. De oorspronkelijkheid. Het vangen van de binnenwereld van deze kinderen op een krankzinnig moment in hun leven. Een tijdcapsule.
De bladeren woeien van de bomen en ik stuurde de oogst naar de opdrachtgever, de mensen van SKC die als geen ander toegang hebben tot de scholen in de marge van Amsterdam.
Marc maakte er tekeningen bij die eruit zagen als kindertekeningen maar net niet. Alles viel op zijn plek.
We werkten met man en macht. De vrouwen van Rose Stories sloten zich aan, herkenden de kwaliteit.
Het is december. Het boek rolt van de persen. Niemand kan het lezen zonder te glimlachen, te schateren zelfs, of juist ontroerd  ‘ach’ te prevelen.
En ik? Trots als een aap met zeven, eh, staarten. Met stip mijn mooiste project van 2020.

En wat nou zo leuk is? Overal te koop en perfect op tijd voor kerst!