Tien jaar na Nooit meer lief

Facebook geeft me een herinnering terug: Pippi Langkous is dood.

Precies tien jaar geleden kwam mijn boek Nooit meer lief uit en ter gelegenheid daarvan schreef ik een artikel in Vrij Nederland over het ontbreken van rotkinderen in kinderboeken.

De norm in kinderboeken

“Pippi Langkous stout?” schreef ik. “Dat moedige schatje dat altijd opkomt voor zielige underdogs? Die, als ze per ongeluk in een winkel iets sloopt, onmiddellijk met een berg goudstukken aan komt zetten? Die iedereen cadeautjes geeft en gelukkig wil maken en huilt als ze een dood vogeltje ziet? Misschien vonden we in de jaren zeventig Pippi een brutale meid, maar inmiddels weten we wel meer over echt stoute kinderen. Het gekke is alleen: Pippi is na al die tijd nog steeds grotendeels de norm in kinderboeken – dus in de boeken voor tot een jaar of elf.”
Als ik kijk naar de boeken die er in de afgelopen tien jaar verschenen en de voorzichtigheid van het veld, dan is er volgens mij niet zoveel veranderd. Nog steeds zijn kinder- en jeugdboeken vooral cadeautjes, moeten ze fijn en niet wezenlijk onprettig aanvoelen.

Barricaden

Zelf ben ik wel veranderd. Ging ik er tien jaar geleden nog prat op dat mijn hoofdpersoon in Nooit meer lief ‘een rotkind zonder reden’ was, nu geloof ik daar niks meer van. Tien jaar scholen bezoeken, mijn eigen kinderen en een beetje therapie hebben me zachter gemaakt: rotkinderen zonder reden bestaan niet. Ook die kleine Anna die (een beetje) model stond voor Joni uit Nooit meer lief schreeuwde stiekem om aandacht – al was haar leven ogenschijnlijk zeer harmonisch.
Gisteren was het volle bloedmaan. In de heksenkring ging het over het ‘afdalen naar het donkere stuk in jezelf’. Daar vond ik haar meteen weer, dat zogenaamde rotkind-zonder-reden. Ik glimlachte en nam haar even op schoot.

Het artikel: https://www.vn.nl/pippi-langkous-is-dood/