Vasthouden en loslaten

Het klinkt gek. Maar echt, wat wilde ik veel vasthouden in 2020.

Bijvoorbeeld die eerste onbezorgde maanden van het jaar. Toen de wereld nog zo open lag en je je daar heerlijk onbewust van was. Komt die argeloosheid ooit nog terug?

Vasthouden

Er was nogal wat werk dat ik wilde vasthouden maar dat tussen mijn vingers door glipte. Ik kan nog steeds treurig worden als ik denk aan de klassen waar ik net iets moois mee aan het opbouwen was als schoolschrijver en toen ineens niet meer.
Ik wilde vasthouden dat ik nog een dochter op de middelbare school had, nog niet nadenken over het empty nest en de verhuizing die eraan zitten te komen.
Letterlijk vasthouden wilde ik ook hartstochtelijk graag: ik zal een geliefd persoon nooit meer achteloos een knuffel geven, vermoed ik.
Ik wilde al die tienduizenden in bloed en tranen geschreven woorden van mijn nieuwe boek vasthouden, maar ook die moesten op de schop, twee keer zelfs. Toen ik die losliet… kwam er een mooier boek van (in maart te koop, ik ga jullie daar nog zó mee lastigvallen). Hieronder deel ik in alvast trots en gelukkig de trailer met jullie (geluid aan!), ook al met dit thema – maar dan anders.

Loslaten

Loslaten. Het klinkt als iets wat je moet doen om werkelijk vrij te worden. En ja, ik heb ook háár losgelaten. Maar wat zou ik mijn moeder graag nog even vasthouden…

Lieve trouwe lezers van dit blog, laat 2020 los en hou vooral vast wat en wie je vast wilt houden in 2021!